ପକ୍ଷୀ ଙ୍କ କବିତା ଦିଵସ l
ଗାଁ'ରେ କବିତା ଦିବସ ପାଳନ କରିବାକୁ ସଜବାଜ ହେଉଥିଲେ। ଏ ଦିନରେ କବିତା ଲେଖିଲେ କି ଆବୃତ୍ତି କଲେ କୁଆଡେ଼ ଭଲ କବିତା ଝଙ୍କୃତ ହୋଇ ଯୁଗ ଉପଯୋଗୀ ହୁଏ ବୋଲି ବିଶ୍ବାସ। ଏ କଥା କହୁଥିଲା ସରୋଜ ସାଙ୍ଗ ବୈଲୋଚନକୁ। ବୈଲୋଚନ ସରୋଜର କଥାକୁ ସମର୍ଥନ କରି କିପରି ପାଳିବା ବୋଲି ଦୁହେଁ ବସି ଆଲୋଚନା କଲେ ଗାଁ'ର ବିରାଟ ଆମ୍ବଗଛ ମୂଳେ।
ଏ ଦୁହିଁଙ୍କର ଆଲୋଚନା ଶୁଣିଦେଲେ ଆମ୍ବଗଛ ଉପରେ ବସିଥିବା କୋଇଲି ଦମ୍ପତି। ସେମାନେ ତ ପକ୍ଷୀ କୁଳର ଗାୟକ ଗାୟିକା ତାଙ୍କର କବିତା ପାଠକଲେ କିପରି ହୁଅନ୍ତା? କବିତା ଦିବସକୁ ସରସ ସୁନ୍ଦର କରିବାକୁ ଦୁହେଁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡି଼ଲେ ଓ ଉଡି଼ଯାଇ ଗାଁ,ବଣ,ବିଲ,ପ୍ରାନ୍ତର,ନଦୀ,ଓ ପାହାଡ଼ ସବୁଆଡେ଼ ବୁଲିବୁଲି ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଏକତ୍ରୀତ କଲେ। ସବୁ ପକ୍ଷୀ ସମାଜ ଉଡି଼ଆସି ଆମ୍ବଗଛରେ ବସିଲେ। ହଜାର ହଜାର ପକ୍ଷୀ ସମାଜକୁ ଦେଖି ସରୋଜ ଓ ବୈଲୋଚନ ଆଖି ତରାଟି ପରି ଅନେଇ ରହିଲେ।
ଶୁଆ ସଭାପତିତ୍ବ ଆସନରେ ବସିଲା। କାଉ,କଜଳପାତି ଯଥାକ୍ରମେ ମୁଖ୍ଯବକ୍ତା ଓ ମୁଖ୍ଯ ଅତିଥି ଆସନ ଅଳଙ୍କୃତ କଲେ। ହରଡ଼ ଚଢେ଼ଇ ପାଠତ୍ସୋବ ପାଇଁ ମନୋନୀତ ହୋଇ କବିତା ସଂଯାଜନା କଲେ। ପୂରା ପରିବେଶ କଳ ମୁଖରିତ। ସବୁ ପ୍ରକାର ଚଢେ଼ଇ ଉପସ୍ଥିତ ହେଲେ ଆଉ କବିତା ପାଠତ୍ସୋବକୁ ସୁଚାରୁରୂପେ ଫଳପ୍ରଦ କଲେ। ସବୁ ପକ୍ଷୀ ସମାଜ ଏବେ କୋଇଲି ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ଅଶେଷ ଅଶେଷ ଧନ୍ଯବାଦ ଦେଇ ସଭା ସାଙ୍ଗ କରି ଘୋ..ଘୋ.. ଗର୍ଜନରେ ନିଜନିଜ ବସାକୁ ଉଡି଼ ଚାଲିଗଲେ।
ଏ ଦୃଶ୍ଯ ସରୋଜ ଓ ବୈଲୋଚନଙ୍କ ଆଖି ଆଗରେ ହୋଇଗଲା ତ ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ଅନେଇ ରହିଲେ। ପକ୍ଷୀ ସମାଜ ବି ଠିକ୍ ମଣିଷମାନଙ୍କ ପରି କବିତା ଦିବସରେ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି ଏହା ମନକୁ ସୁଦ୍ଧା ବିଶ୍ବାସ କରି ନ ପାରିଲେ ବି ସତ୍ଯତା ଜାଣିଲେ ଓ ଅଙ୍ଗେ ଲିଭାଇଲେ। ଦୁହେଁ ସବୁ ପକ୍ଷୀ ସମାଜଙ୍କୁ ଯୋଡ଼ ହସ୍ତରେ ପ୍ରଣାମ କଲେ। ସେ ଦିନ ତାଙ୍କର ଆନନ୍ଦ କହିଲେ ନ ସରେ। ନିଜେ ଏ ଉତ୍ସବକୁ ସରସ ସୁନ୍ଦର କରିବାକୁ ସଙ୍କଳ୍ପ ନେଉଥିଲେ ହେଲେ ଯେବେ ଯଥାଶୀଘ୍ର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଦେଖିନେଲେ ନିଜକୁ ସୌଭାଗ୍ଯଶାଳୀ ମନେ କଲେ। ଦୁହିଁଙ୍କ ଆଖିରେ ଥିଲା ଆନନ୍ଦର ଲୁହ ଓ ଶତକୋଟି ଧନ୍ଯବାଦ ଦେବାର କାମନା।
*=======@===========@===========*
ସମାପ୍ତ
*========@==========@===========*
No comments:
Post a Comment